2. Abdülhamid’in nasıl vefat ettiğini daha önce duymuş muydunuz

2. Abdülhamid’in nasıl vefat ettiğini daha önce duymuş muydunuz

  

2. Abdülhamid’in nasıl vefat ettiğini daha önce duymuş muydunuz? Okuyunca irkileceksiniz! 21 Eylül 1842´de başlayan hayatı, 10 Şubat 1918´de sona erdi… Sultan II. Abdulhamid’in son sözleri ve ruhunu teslim ettikten sonra defin işlemleri nasıl oldu? İşte merak edilen gerçekler…Cihan Harbi´nde (1914–1918) cephelerden gelen acı haberler karşısında çok üzülen yaşlı hünkâr, her yanı tarih kokan ama merkezî ısıtma sistemine ve diğer saraylardaki gibi ihtişamlı şöminelere sahip olmayan Beylerbeyi Sarayı´nda, mangal ateşiyle ısıtılan bir odada ölümü karşılamak zorunda bırakılmıştı. Doktorların tavsiye ettiği ilâçları kullanmasına rağmen, Abdülhamid´in hastalığı ağırlaşıyor ve bir iyileşme belirtisi görülmüyordu…

 

Sabahları banyo yapmaması tavsiye edilen Abdülhamid, ihtimal vefat edeceğini hissetmiş olmalı ki, ‘Banyo benim medarı hayatımdır, beni kimse bundan men edemez, beni banyodan mahrum ederseniz hakkımı helâl etmem.’ diyerek bu tavsiyeyi dinlemedi. Vefat ettiği günün sabahında da banyosunu yaptı…Hayatının son yirmi yılında dâima yanında bulunan Müşfika Hanım, banyodan sonra çamaşırlarını giydirdi yaşlı çınarın… Fakat bir şey

dikkatini çekti. Abdülhamid´in sırtı fevkalâde terliyordu. Müşfika Hanım endişe içerisinde, ‘Aman efendiciğim çok terliyorsunuz.’ deyince Abdülhamid´in dudaklarından, ‘Kadın, bu ecel teridir’ sözleri döküldü…Bu ifadeler karşısında Müşfika Hanım irkildi…Müşfika Hanım´ın koluna dayanarak oturan Abdülhamid, Şöhreddin Ağa´nın getirdiği kahveyi eline aldı ve bu sırada gözlerini odada bulunanların üzerinde gezdirerek âdeta onlarla vedalaştı… Vefakâr eşi Müşfika Hanım´ın avucunu öperek, ‘Allah senden razı olsun.’ dedi. Sonra Saliha Hanım´ın elini tutarak, ‘Hakkını helâl et’ deyip onunla da vedalaştı…Kahveden bir yudum içti; ama ikinci yudumu içemeden kahve Müşfika Hanım´ın avucuna döküldü ve yüksek sesle ‘Allah!’ diyen Abdülhamid´in

 

başı Müşfika Hanım´ın koluna düştü… Odadan yükselen ‘Efendimiz bayıldı, doktor yetişsin!’ sesleri üzerine Âtıf Bey koşarak geldi… Bu sırada Şehzade Âbid Efendi de doktorla birlikte içeriye girdi… Sultan Abdülhamid´in râhmeti Rahmân´a kavuştuğunu anlayan Âtıf Bey, bu acı hakikati odadakilere söylemedi. Kolları arasında Abdülhamid´i tutan Müşfika Hanım bir türlü kendisini bırakmak istemiyordu… Onlar dışarı çıktıktan sonra, hâlâ odada bulunan Dilberyâl Kalfa´ya, ‘Ne duruyorsunuz? Bir tülbent getiriniz de çenesini bağlayalım’ deyince, kapıda bir şey anlamadan duran sadık bendegân Kahvecibaşı Şöhreddin Ağa´nın feryadıyla Abdülhamid´in ölüm haberi sarayda yankılanmaya başladı…Zâbitlerden Zekeriya Efendi de cenazenin başında Kur´ân okumaya başladı… Şehzade Âbid Efendi, ‘İnanmam. Babam şimdi yatağında oturuyordu.’ diyerek ağlıyordu. Diğer şehzadelerin de gözlerinden yaşlar akıyordu. Ölüm haberi alan muhafız zabitler, içeri girerek son ta´zim vazifelerini yaptılar ve kadınları dışarı çıkararak ikişer ikişer

nöbet tutmaya başladılar… Efsane Sultan´ın ölümü duyulunca Beylerbeyi Sarayı taziyeye gelenlerle dolmaya başladı. Hânedândan çokları geceyi sarayda geçirdi ve sabaha kadar Abdülhamid´in ruhu için dualar edildi, Kur´ânı Kerîm okundu… Zatürreeye yakalandıktan sonra vefat eden Osmanlı padişahlarından üçünün, yani Sultan 2. Mahmud, Sultan Abdülmecid ve Sultan Abdülhamid´in ‘baba, oğul ve torun’ olmaları mânidâr bir tevafuktu… 76 yaşında hayata gözlerini kapayan Sultan Abdülhamid´in cenazesi, 11 Şubat 1918 Pazartesi günü Beylerbeyi Sarayı´ndan Topkapı Sarayı´na getirilmeden evvel, ailesi ve yakınları tekrar odasına girip son hürmeti ve vedâı yaptılar.