İnşaat işcilerinin yemekleri ve Şehit edilen Ülkücü öğretmen

 

Geçen gün bir ahbabımın dükkanına gittim,arabamı biraz ilerisinde bir inşaatın önünde park ettim. Baktım işçiler yemek molasında tuğlaların üzerine bir tahta koyup sofra yapmışlar yemek yiyiyorlar. “Afiyet olsun” diye seslendim “buyur amca beraber olsun” dediler.

Bende yanlarına gittim sofralarında ne var ne yok görmek için. Baktım bol etli bir güveç yapmışlar onu yiyorlar. Öyle mutlu oldum ki bilemezsiniz. Gençliğimden kalan bir hatıram var ki hala aklıma geldikçe burnumun direği sızlar. Üniversiteye geldiğim ilk yıldı,Edirne Kapı yurduna yerleştim Mustafa Verkaya ülkü ocakları başkanı,Maraştaki ocak faaliyetlerinden tanışıyoruz.

Bana dedi ki “Yurdun lokantasını ocak adına işletiyoruz,kasada duran elemanımız memlekete gitti,o gelene kadar sen dur kasada.” olur dedim. Baktım her akşam yemekten sonra lokantada kimse kalmayınca birisi geliyor,bir parça ekmek alıp sadece soğanla karnını doyuruyor. Bir gün,iki gün ,üç gün hep böyle.. Diğer çalışanlara sordum bu kim.? diye,Teknik üniversitede okuyan bir öğrenci,Kastamonulu Yaşar dediler.

M.Verkayaya durumu anlattım,ücretsiz yemek vermemizi teklif ettim,o da verin dedi. Ben bir türlü nasıl söyleyeceğimi bilemedim,en son aşçı Urfalı Hasan ustaya sen teklif et dedim. O gitti konuştu,gelip “kabul etmedi” dedi. Kendisi yetim,babası küçükken ölmüş,çok fakir bir ailenin çocuğu,geceleri Galatasaray yada Kabataş lisesinin yatılı kısmında etüd öğretmenliği yapıp,annesine para gönderiyormuş. Bir kaç ay sonra İTÜ Taşkışla binasında Emperyalist uşağı “devrimci” ler okul koridorunda kurşunlayıp şehit ettiler. O vakarlı delikanlı Yaşar Özcivlez’di.

(Amerikan yapımı solcularımız yıllarca “ezilen” lerin hakkını savundukları hikayesini anlattılar bize. Kasımpaşalı bir varoş delikanlısı,sömürgecilere kafa tutunca,alayı emperyalistlerin yanında hizalandı.) Bırakın inşaat işçilerini,ülkenin geleceği ,memleketin en zeki çocuklarını bile devlet adam yerine koymaz,onları soğan ekmeğe muhtaç ederdi. İnşaat işçilerinin de ögünleri hep soğan ekmekti o zamanlar. Bir defa bir inşaat işçisini, bir lahmacunu tırnaklı pideye sarıp yerken görmüştüm de mutlu olmuştum onun adına. Nereden nereye… İnsan hafızası muhteşem bir mekanizma, ,bir sahne insana neleri hatırlatıyor.. Facebook fahri kopar hıcanın yazısından alıntılanmıştır