Sayardık kaçartane düşüyor diye, annem köftenin yanına patates biber kızartır üzerine domates sosu yapar, yanına bulgur pilavı birde salata, ayda bir gün deymeyin keyfimize olurdu. Hep dikkatimi çekerdi babam bizlere yedirir çok sevdiğini bilirdim ama biz doyana kadar patates biber, ağzına bir köfte koymazdı, eğer kalırsa yerdi. Ne zaman evlat sahibi oldum, o zaman anladın babamı, yemeyip yedirmek evlat varken boğazından geçmemek böyle bir şeymiş.
İşte öylece hepimizi yemeden yedirip giymeden giydirip büyüttüler iş güç sahibi yapıp yuvadan uçurdular. Şimdi bile hangi kardeşime sorsanız en çok sevdiğin yemek diye köfte derler, hepsi o günleri hatırlar. İyice yaşlanan babamı her fırsatta sahildeki lokantaya götürür,köfte yedirirdim. Bir seferinde yine köfte yemeye götürdüm, kendisi yemek istedi, titreyen elleriye köfteyi almak isterken çatalı düşürdü, yemek üzerine sıçradı,ardından su bardağını devirerek kırdı. Herkes farklı yüz ifadeleriyle bize bakıyordu,
Olsun o benim babam dedim, hemen yanına geçtim, garson yeri temizledi,masayı sildi, bende tek tek lokmalarını ağzına koyarak yemeğini bitirene kadar yedirmeye devam ettim, sonra lavaboya götürdüm, elini yüzünü yıkamasına yardımcı oldum, kirlenen üzerini temizledim,sildim. hesabı ödedim. Tam çıkarken bir beyefendi seslendi
maşallah, bu devirde sizin gibi evlat kalmadı, takdir ediyorum, Allah gönlüne göre versin”, her halinden gün görmüş olduğu belli olan adama dönerek teşekkür ettim. “Bu bir devran bir zamanlar babamda çocuktu, ömrümüz varsa zamanı gelince bizde yaşlanacağız” deyince, “bu değerli şeyi masada unuttun” dedi, bende “yok unutmadım bilerek bıraktım ” dedim. Neydi o masada kalan biliyor musunuz? “her evlat için bir ders, her baba için bir umut. ”Allah herkese ana-babasına karşı merhametli olmayı ve herkese de hayırlı evlat sahibi olmayı nasip etsin.
